کرونا مثل دربی است... - میهن دی ال

پلاک عجیبی داشت. مال نمی دانم کجا. رسید و نشستم توی ماشینش. عاقله مردی بود با لهجه هوش ربای کردی. سر صحبت و حال و احوال وا شد. اهل سنندج بود حدوداً 40 ساله. شعله صحبت فرو کشید و من رفتم توی گوشی. در حال مرور اخبار کرونا توی گوشی بودم که گوشی اش زنگ خورد. دل سپردم به موسیقی کلماتش. یک چیزهایی گفت و شنید.

حرف، حرف می آورد. یکهو وسط حرف هایش بغض کرد. کلمه هایش خمیری شد و دستی را کشید و معذرت خواهی کرد و پیاده شد. نگرانش بودم. زیر شرشر باران صورتش را گذاشته بود کف دست هایش و اشک می ریخت و بعد سر بالا می کرد. یک حرف هایی می ریخت کف دست هایش می برد سمت آسمان. همان حالت دعا... آمد نشست توی ماشین. بینی بالا کشید و معذرت خواهی کرد و هی زیر لب می گفت حمد...حمد...خدا... دلم طاقت نیاورد. پرسیدم. میشه بگی چی شده؟ گفت: بابا شدم... الان به جهان اومد. دختره. مادر و بچه سالمن الحمدلله... گفتم تو چرا پیششون نیستی... گفت: من تهران کار می کنم. اونا سنندج زندگی می کنن. اینجا با رفیقام ورامین اتاق گرفتیم. روزا توی شهر مسافرکشی می کنیم. شبا می ریم اونجا می خوابیم.

خیلی شاد شدم. از صمیم قلب بهش تبریک گفتم و بهترین ها را برایش آرزو کردم. ما همه این روزها جسممان شاید نه، اما فکرمان درگیر کروناست. ویروس کوچولویی که ناخوانده آمد و زندگی هایمان را به هم ریخت. قرار نیست مثل این کتاب های راهکارهای طلایی موفقیت و چند کلید طلایی برای غلبه بر فلان برایتان حرف بزنم. کرونا یک ویروس است. درست عین دربی که یک بازی است. دربی عین بقیه بازی های فصل، سه امتیاز دارد.90دقیقه است. کرونا هم یک ویروس است. دوره ابتلا، نقاهت و رهایی دارد. کرونا را بزرگ نموده ایم. عین دربی که بزرگش نموده ایم.

به قوت رسانه و کل کل و حرف و حدیث ورم نموده و مهم شده. همین نیم ساعت پیش از نوشتن این یادداشت خبردار شدم یکی از دوستانم تست کرونایش مثبت در آمده. (مسوول صفحه و صفحه آرای محترم لطفا نترسید.

من ایشان را آخرین بار سه ماه پیش دیدم) زنگ زدم و از احوالاتش پرسیدم. گفت همان سرماخوردگی است، کمی شدیدتر. سخت ترین مرحله مواجهه با این نوع بحران ها هضم آنهاست. یعنی مواجهه عقلانی و منطقی با پدیده ای که گذار دارد و بالاخره تمام می گردد.

استرس حاصل از کرونا یعنی این که تو هنوز خودت را نشناخته ای و همین امر می تواند لطمات جدی به روح و جسممان بزند. هر شایعه ای را پخش نکنیم. هر خبری لزوما صحیح نیست. مایاها معتقد بودند در جنگل که گم شدی نترس. داد هم نزن. سکوت کن و در سکوت با مادر طبیعت(خدا) حرف بزن. تورا می بیند، تورا می شنود... دستت را می گیرد و از جنگل بیرونت می کشد.

حامد عسکری - شاعر و نویسنده / روزنامه جام جم