بزرگترین تله کابین جهان در بولیوی (قسمت دوم) - میهن دی ال

مسئله ای که کشور بولیوی در توسعه راه چاره های نوین دارد، این است که از فقر شدیدی رنج می برد و بیش از نیمی از مردم این کشور زیر خط فقر زندگی می کنند. اما این نکته باعث نشد که دولت مردان بولیوی از راه اندازی بزرگ ترین سیستم تله کابین دنیا منصرف شوند، راه چارهی که کمک شایانی به ترافیک و حمل ونقل در مرکز بسیار شلوغ این کشور یعنی شهر لاپاز می کند. جالب است بدانید دولت بولیوی حتی با اختصاص بود جه ای خاص، به مردم این کشور کمک کرده اند که بلیطهای ترددی این تله کابین را با قیمت های بسیار پایین تهیه کنند. در قسمت اول با نحوه راه اندازی این تله کابین آشنا شدید. در این قسمت با راستاهای مختلف آن و جاذبه های موجود در این راستاها بیشتر آشنا می شوید.

سیستم حمل ونقل تله کابین برقی من عملا تمام نقاط پرتردد یاپتخت بولیوی، یعنی شهر لاپاز را به هم متصل کرده است. از استادیوم فوتبال معروف آن تا قبرستان شهر، کلیسای جامع، پارک و میادین مهم شهر و غیره. سیستم حمل ونقل نو به بولیوی این امکان داد تا از شر اتوبان های پیچ درپیچ و پرترافیک خود خلاص شود. این تله کابین برقی راستا خود را با حداکثر سرعت 20 کیلومتر در ساعت طی می کند. این یعنی سرعت و زمان مناسب برای لذت بردن از چشم اندازهای کوهستانی که زمانی از طریق جنگجویان آیمارا (جنگجویان باستانی بولیوی) تسخیر شده بود.

البته در حین استفاده از این خط تله کابین، مسافرها خیلی راحت می توانند به شکاف های طبقانی عمیق در بولیوی پی ببرند. نقطه آغاز این سیستم حمل و نقل از منطقه ها جنوب شهر و فقیرنشین آغاز و در نهایت به بخش های مرتفع تر شهر با خانه های مدرن و دیوارهای بلند ختم می شود. بسکمک از مردم بولیوی در ابتدای کار از ساخت این تله کابین راضی نبودند و حتی برخی از آن ها که خانه هایشان در راستا ساخت آن قرار داشت، منازل خود را ترک کردند. دلیل اصلی این بود که از تردد و سر و صدای این تله کابین شاکی بودند. شاید این تنها دلیلی باشد که مانع از ساخت سیستم های حمل و نقل مشابه، در شهرهای تپه ای مثل لس آنجلس می شود.

خط زرد این تله کابین، مسافرها را به محله شلوغ سوژوکاچی (Sopocachi) می برد که دارای رستوران ها، خانه هایی با بافت قدیمی و مغازه های فروش صنایع دستی است. خط سفید که در ماه مارس از طریق رئیس جمهور بولیوی اوا مورالس افتتاح شد، به محله میرافلورس (Miraflores) می رود. محله ای که پر از باغ های میوه است و پرجمعیت ترین منطقه لاپاز به شمار میرود. خط آبی از محله دِل لیبراتادور (del Libertador) آغاز می شود و به مرکز تاریخی و قلب قدیمی شهر لاپاز در بالاترین نقطه این شهر می رسد. تمامی 39 ایستگاه این تله کابین دارای نام های اسپانیایی هستند، برای همین شاید استفاده از آن برای افراد غیر اسپانیایی زبان تا حدی سخت باشد.

اگر لذت بردن از چشم انداز ها دیدنی منطقه لیبراتادور برای گردشگر ها راضی کننده نباشد. آن ها می توانند خط نو صورتی رنگ را امتحان کنند. این خط در راستا 8 دقیقه ای، از مرکز قدیمی شهر به منطقه ای به نام اِل آلتو می رود که 400 متر ارتفاع بیشتری نسبت به شهر لاپاز دارد. این منطقه قبلا به عنوان حومه شهر شناخته می شد، اما در حال حاضر با حدود یک میلیون نفر جمعیت به عنوان یک شهر مستقل به شمار میرود.

خانه های این منطقه معروفیت دنیای دارند. نماهای رنگی و طراحی داخلی آن ها حیرت انگیز است. هریک از این ساختمان های بزرگ و رنگارنگ، 6 تا 7 درب دارند. طبقات پایین برای مقاصد اقتصادی مثل مرکز خرید، سالن والیبال و فوتبال استفاده می شوند و طبقات بالاتر برای سکونت مالکین این ساختمان ها طراحی شده است. رهبر این انقلاب معماری نو در بولیوی، یک معمار خودآموخته به نام فردی ممانی سیلوستر (Freddy Mamani Silvestre) بود که امروزه سازه های وی تبدیل به یکی از مهم ترین جاذبه های کشور بولیوی شده است.

این ساختمان ها نشان دهنده فرهنگ بومی بولیوی و به ویژه قوم باستانی آیمارا (Aymara) است. آیمارا قومی کهن با پیشینه پیچیده و ناشناخته بود که بین سال های 400 تا 1000 بعد از میلاد در شهر تاریخی تیاهواناکو (Tiahuanaco) در نزدیکی اِل آنتو سکونت داشتند. این شهر تاریخی مرکز تمدنی کهن بوده که در جنوب مرکزی کوهستان اندس قرار داشته است.

طراحی ها شاید به نظر تحت تاثیر هنر و معماری غربی باشند. ولی، در اصل نتیجه رشد و پرورش فرهنگی فرهنگ بولیوی هستند. رنگ های روشن و اَشکال هندسی به کار رفته در این ساختمان ها برگرفته از نقش و نگارهای سنتی بولیوی است. پس به مسافران این راستا توصیه می کنیم که به دیدن سازه های معروف شولت (cholet) بروند که در راستا خط صورتی رنگ قرار دارند. همچنین خط صورتی رنگ تله کابین بولیوی، مسافران را با هزینه ای اندک به فرودگاه بین المللی لاپاز هم می رساند.

شاید بتوان نمونه مشابه ولی کوچک تر این سیستم حمل ونقل بزرگ را در شهر مِدلین (Medellin) کلمبیا دید. شهری که سیستم تله کابین، تاثیر دگرگون کننده ای بر آن داشت. ساکنین منطقه ها حاشیه ای (معمولا منطقه های در ارتفاع پایین تر و فقیر نشین) به راحتی به مراکز اصلی و پرتردد شهر دسترسی آسان پیدا کردند. آن ها بدون نیاز به استفاده از چند راستا اتوبوس و بیدار شدن در ساعت 4 صبح، می توانستند با کمترین هزینه و زمان به محل کار خود برسند. همان طوری که گفته شد، سیستم حمل ونقل تله کابین لاپاز هم مشابه تله کابین مدلین است، ولی در مقیاس بسیار بزرگ تر.

الان که تمام فازهای این تله کابین در لاپاز تاسیس شده است، مردم شهر به آن افتخار می کند. مردم محلی و گردشگرهایی که علاقه زیادی دارند از منطقه ها دیدنی شهر بازدید کنند، با استفاده از تله کابین به راحتی به محله های قدیمی می رسند و بدون نگرانی از مدت زمان بازدید خود و از دست دادن اتوبوس، می توانند هروقت که خواستند به منازل خود برگردند. در ابتدا به نظر عجیب می آمد؛ اما کشور بولیوی توانست با کمترین لطمه به محیط زیست و بافت شهری خود یک تله کابین بزرگ بسازد. نکته مهم این تله کابین فقط قیمت بلیط های پایین آن نیست. تناوب خیره کننده سرویس آن هم یکی از ویژگی های بسیار مثبت آن است. شاید باور نکنید ولی تقریبا هر 1.5 دقیقه، یک واگن به ایستگاه ها می رسد. با همه چیزهایی که از این سیستم خارق العاده حمل ونقل عمومی تعریف کردیم، به هر بازدیدنماینده از شهر لاپاز توصیه می کنیم تجربه سوار شدن به این تله کابین شگفت انگیز را از دست ندهند.