رابطه عمر طولانی با مغز تهی - میهن دی ال

فرادید: طول عمر بیشتر، انسان ها را زامبی می نماید!

به همین ترتیب، دست یافتن به درمان بیماری هایی مثل سرطان و پیشرفت هایی در زمینه واکسیناسیون و تغذیه به معنی آن است که بشر در سراسر جهان طولانی تر از هر زمان دیگری در تاریخ خود زندگی می نماید.

پیرترین فردی که تا کنون در زمین زیسته است، زنی فرانسوی به نام جین کالمن است که در سن 122 سالگی از جهان رفت.

اکنون دانشمندان بر این باورند که انسان ها حداکثر تا سن 120 سالگی می توانند زنده بمانند، مگر آن که پرهیز رژیمی بسیار سفت و سختی را شروع نمایند که شانس زنده ماندن را تا 180 سالگی افزایش می دهد.

اما Mauro Giacca استاد علوم قلب و عروق از کالج کینگز لندن، می گوید زنده نگه داشتن بدن برای مدت طولانی تر (بیش از 120 سالگی) فایده ای ندارد، مگر آن که به دانش چگونگی مبارزه با از بین رفتن سلول های عصبی و فراوری سلول های نو مغزی دست پیدا کنیم.

او خطاب به سمپوزیومی که در مؤسسه The Francis Crick در لندن برگزار گردید، گفت: چرا ما پیر می شویم؟ پاسخ کوتاه این سوال این است که هنوز نمی دانیم. بیش از 30 نظریه درباره چرایی پیر شدن انسان ها وجود دارد. احتمالاً مجموعه ای از علل باعث پیری انسان می گردد.

وی اضافه کرد: اگر در جهانی می زیستیم که همه در برابر بیماری ها واکسینه بودند و هیچ نوع بیماری ای وجود نداشت، آیا می توانستیم تا ابد زنده بمانیم؟ قطعاً نه. به نظر می رسد که یک ساعت بیولوژیکی وجود دارد که طول عمر انسان را تا حدود 120 سالگی تنظیم نموده است و ما برای زنده ماندن بیش از این مدت برنامه ریزی نشده ایم.

او هشدار داد: با افزایش طول عمر انسان، بدون در نظر گرفتن مرگ سلول های مغزی در اثر افزایش سن، ما بدن هایی سالم خواهیم داشت اما مغزهایمان به درستی عمل نمی نمایند.

اگر چه در سراسر جهان هزینه های زیادی صرف متوقف یا معکوس کردن فرایند فراموشی می گردد اما هنوز هیچ درمان قطعی ای برای این بیماری وجود ندارد و بسیاری از شرکت های دارویی دیگر در این زمینه فعالیت نمی نمایند، زیرا حتی پیشرفت نسبی هم در این زمینه نداشته اند.

جست وجو برای یافتن جام مقدس جوانی یا به اصطلاح آب حیات در سراسر تاریخ بشریت وجود داشته است اما دانشمندان درباره علل پیری و کارهایی که می توان درباره آن انجام داد، به دو دسته تقسیم می شوند.

یکی از نظریه هایی که به چرایی پیر شدن انسان ها می پردازد نظریه رادیکال های آزاد است. بر اساس این نظریه همان طور که میتوکندری اکسیژن را به عنوان سوخت می سوزاند، ترکیبات بی ثباتی را نیز آزاد می نماید که این ترکیبات به تمام بدن هجوم برده و مولکول ها و پروتئین های مهم را از بین می برند.

علی رغم ادعاهای بسیار درباره نقش آنتی اکسیدان ها در پیشگیری از پیری، هنوز هیچ مطالعه ای ثابت ننموده که این ترکیبات واقعاً تفاوتی در فرایند پیری افراد ایجاد می نمایند.

پیری بعلاوه می تواند به دلیل عارضه پیری senescence رخ دهد که زمانی است که سلول ها خاموش می شوند و دیگر قادر به تکثیر نیستند اما هنوز زنده اند، برای همین به وسیله سیستم دفع مواد زائد در بدن، پاکسازی نمی شوند.

پیر شدن بعلاوه می تواند بهایی باشد که ما برای سرکوب تومورها پرداخت می کنیم. بعضی دانشمندان بر این باورند که کشتن این سلول ها قبل از آن که شانس سرطانی شدن پیدا نمایند، ما را پیر می نماید.

تنها روش اثبات شده برای پیشگیری از پیری محدود کردن مصرف کالری به حدود دو - سوم مصرف معمول است که در حیوانات نتایج موفقیت آمیزی داشته و طول عمر آن ها را تا 50 درصد افزایش داده است. در خصوص انسان ها به این معنی است که می توانند تا 180 سالگی عمر نمایند. اما پرفسور Giacca معتقد است: با این که افراد زیادی این نوع رژیم را رعایت می نمایند اما هنوز هم کار سختی است. مغز ما غذا را جست وجو می نماید و تا جایی که می تواند می خورد.

هیچ کس هنوز نمی داند چرا بعضی حیوانات از بعضی دیگر بیشتر عمر می نمایند. یک نظریه می گوید که حیوانات بزرگ تر بیشتر عمر می نمایند اما چنین چیزی همواره صادق نیست و ما هنوز نمی دانیم چرا این اتفاق می افتد.

اما چیزی که می دانیم این است که هر روز 80 هزار سلول مغزی را از دست می دهیم و هنوز هیچ راهی برای بازفراوری این سلول ها نداریم. بنابراین فردی که به سن 80 یا 90 سالگی می رسد در حدود 10 تا 15 درصد از مغزش را از دست داده است، به همین دلیل است که حرکاتش کند می گردد و کندتر فکر می نماید و همه این ها پیش از گرفتار شدن به بیماری آلزایمر است که افزایش سرعت تخریب سلول های عصبی است. بنابراین اگر این مسائل حل نگردد و انسان طول عمر طولانی تری به دست آورد، قلب سالم اما مغزی تهی خواهد داشت.