خانه خصوصی سینما

به گزارش میهن دی ال، بعضی تصور می نمایند احداث سینما در مجتمع های بزرگ، یک کار فانتزی است درصورتی که این گونه نیست و پروژه کورش نشان داد که ساخت سالن های سینمایی در مجتمع های تجاری فانتزی نیست.

خانه خصوصی سینما

جهت دریافت خدمات طراحی ویلا و باغ با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. گروه آبان با سالهای تجربه طراحی معماری و ساخت و مشارکت در پروژه های کوچک و بزرگ بهترین انتخاب جهت مشاوره و اجرا میباشد.

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، برخی تصور می نمایند احداث سینما در مجتمع های بزرگ، یک کار فانتزی است درصورتی که این گونه نیست و پروژه کورش نشان داد که ساخت سالن های سینمایی در مجتمع های تجاری فانتزی نیست. در حالی که سال ها بود کمبود سالن های نمایش فیلم به عنوان یکی از معضلات ساختاری سینمای ایران مطرح می شد، فرایند سالن سازی در حاشیه مال ها و پاساژها و مراکز خرید با ریاست حجت الله ایوبی بر سازمان سینمایی وزارت ارشاد، به بهانه حل همین معضل کلید خورد. جمله ابتدایی این متن را حجت الله ایوبی، رئیس اسبق سازمان سینمایی صبح روز سه شنبه 26 مردادماه سال 1394 در ملاقات با دست اندرکاران پروژه مگاپارس در خیابان معلم تهران گفت که آن روزها در حال احداث بود. مهم ترین ماموریت او در طول دوران مدیریتش به راه انداختن همین جریان محسوب می شد و این فرایند با رفتن ایوبی از سازمان سینمایی هم ادامه پیدا کرد. این در حالی بود که معضل کمبود سالن نمایش فیلم در ایران به شهرستان های محروم مربوط می شد نه شهر تهران که برخوردارترین بخش کشور از این لحاظ به حساب می آمد. در همان زمان که ایوبی فرایند سالن سازی در حاشیه مال ها و پاساژها و مراکز خرید تهران و در درجه بعد کلانشهرهای دیگر را به عنوان راهکاری برای برون رفت از معضل کمبود سالن های سینمایی ایران شروع می کرد، برخی از استان ها حتی یک جایگاه نمایش هم نداشتند. آیا حجت الله ایوبی و مجموعه وزارت ارشاد از این نکته بدیهی اطلاع نداشتند که چنین فرایندی نمی تواند مشکل دسترسی مخاطبان سینمای ایران را به مراکز نمایش فیلم رفع کند؟ با این وصف، هدف اصلی آنها از شروع چنین فرایندی را چگونه می توان ارزیابی کرد؟

نظم سیاسی برای سینمای تهرانی

در خرداد 1376 تنها 27 درصد تماشاگران سینمای ایران، تهرانی بودند و در 30 تیر 1384 که کلید سعدآباد تحویل رئیس جمهور بعدی داده شد، این نسبت به 54 درصد، یعنی دقیقا دوبرابر مقدار قبلی اش رسیده بود. در دولت های نهم و دهم، فرایندی که در هشت سال پیش از آن به راه افتاده بود، متوقف شد و حتی مقداری پایین آمد؛ اما تغییرات چنانکه بتوانند چینش صحنه را به قبل از شروع این فرایند برگردانند، نبود. این دولت سهم تهرانی ها را 54 درصد تحویل گرفت و 50 درصد تحویل تیم بعدی داد. ضمناً، مخاطبان سینما هم در این هشت سال، 40 درصد ریزش داشتند و فرایند کاهش مخاطبان فیلم های ایرانی که با شروع حذف شهرستانی ها از سبد مخاطبان شروع شده بود، ادامه پیدا کرد. در خرداد 1392 تصمیم ها بر ادامه فرایندی که طی هشت سال پیش از آن متوقف شده بود، جدی شدند. اما چرا یکی از جناح های سیاسی ایران روی جا انداختن چنین نظمی اینقدر اصرار داشت و سعی می کرد تا حد ممکن، مخاطبان سینما در تهران و کلانشهرهای بزرگ متمرکز باشند؟چنین پرسشی به دنبال خود پرسش های متعدد دیگری را به همراه خواهد آورد .

حذف مردم از سینما

سینمای ایران چطور می تواند فیلمی باب طبع مردم آذربایجان غربی یا سیستان وبلوچستان بسازد، در حالی که تنها ساکنان شمال غرب و شمال شرق تهران به سالن های سینما دسترسی دارند؟ آیا دولت بعدی اگر رویه اجتماعی دیگری داشت، می تواند سالن هایی را که در حاشیه مراکز خرید ساخته شده اند تعطیل کند یا آیا می تواند به همین سرعت در مناطق محروم کشور هم سالن نمایش فیلم بسازد؛ در حالی که با توجه به وسعت و گستردگی این مناطق، چنین کاری نمی تواند یک عملیات چهار یا هشت ساله باشد و زمان بیشتری می طلبد؟ توجه به این نکات روشن خواهد نمود فرایند فعلی سالن سازی در کشور یا به عبارتی، این نوع خاص از فرهنگ سازی را نمی توان به بخش خصوصی و میل طبیعی جامعه و بازار ارتباط داد؛ چه اینکه دولت عملا وارد میدان شده و حمایت های ویژه ای از چنین فرایندی نموده است. سال گذشته مرکز خرید ایران مال که بزرگ ترین مرکز خرید دنیا است، همزمان با ایام جشنواره فجر افتتاح شد تا سالن های نمایش فیلم آن بتوانند میزبان آثار فجر سی وهفتم باشند و سال جاری هم پردیس سینمایی گالریا در ولنجک تهران کمی قبل از جشنواره سی وهشتم افتتاح می گردد تا در این رویداد میزبان فیلم های آن قرار بگیرد. این اتفاق ها به معنای هماهنگی و همراهی کامل دولت و وزارت ارشاد آن با چنین مجموعه هایی است .

چالش سازی مدیران سینمایی برا همدیگر

وقتی محمدجواد شمقدری به عنوان رئیس و موسس سازمان سینمایی عزم خود را برای تعطیل کردن خانه سینما جزم کرد، بحث های مفصلی از طرف دو سوی ماجرا مطرح شد. موافقان این تعطیلی می گفتند یکی از جناح های سیاسی کشور برای اینکه حتی وقتی در قدرت اجرایی قرار نداشتند، دریچه های نفوذشان در سینما حفظ گردد، چنین مرکزی را تاسیس نموده اند. شمقدری سازمان سینمایی را تاسیس کرد و باعث انحلال معاونت سینمایی وزارت ارشاد شد. این یک حقیقت تلخ درمورد ساختار سینمای ایران است که گروه های سیاسی با آن چنین می نمایند. آنها در دوره معمولا هشت ساله ای که سر کار هستند، در حال کاشتن همزمان مین هایی سر راه رقیب و نهال هایی برای بهره بردن خودی ها در آینده هستند تا همین ها در چهار یا هشت سال سر کار نبودن شان بتوانند راه را برای بازگشت آنها به قدرت هموار نمایند. یکی از جناح های سیاسی که اصلی ترین سرمایه گذاری اجتماعی اش را روی طبقه متوسط مدرن یا تازه مدرن شده شهری قرار داده است، با متمرکزکردن سالن های نمایش در تهران و به خصوص مناطق اعیان نشین آن، در حال تبدیل کردن این گروه اجتماعی به لیدر فرهنگی کشور است. با فرض روی کار آمدن جناحی که به شهرستان ها و مناطق محروم توجه بیشتری دارد، این فرایند غول آسا می تواند برای مدیران اجرایی هم چالشی جدی ایجاد کند .

نویسنده : میلاد جلیل زاده،روزنامه نگار

ماموریت آقای ایوبی؛شروع جریان سالن سازی در کلانشهر ها

برخی تصور می نمایند احداث سینما در مجتمع های بزرگ، یک کار فانتزی است درصورتی که این گونه نیست و پروژه کورش نشان داد که ساخت سالن های سینمایی در مجتمع های تجاری فانتزی نیست. در حالی که سال ها بود کمبود سالن های نمایش فیلم به عنوان یکی از معضلات ساختاری سینمای ایران مطرح می شد، فرایند سالن سازی در حاشیه مال ها و پاساژها و مراکز خرید با ریاست حجت الله ایوبی بر سازمان سینمایی وزارت ارشاد، به بهانه حل همین معضل کلید خورد. جمله ابتدایی این متن را حجت الله ایوبی، رئیس اسبق سازمان سینمایی صبح روز سه شنبه 26 مردادماه سال 1394 در ملاقات با دست اندرکاران پروژه مگاپارس در خیابان معلم تهران گفت که آن روزها در حال احداث بود. مهم ترین ماموریت او در طول دوران مدیریتش به راه انداختن همین جریان محسوب می شد و این فرایند با رفتن ایوبی از سازمان سینمایی هم ادامه پیدا کرد. این در حالی بود که معضل کمبود سالن نمایش فیلم در ایران به شهرستان های محروم مربوط می شد نه شهر تهران که برخوردارترین بخش کشور از این لحاظ به حساب می آمد. در همان زمان که ایوبی فرایند سالن سازی در حاشیه مال ها و پاساژها و مراکز خرید تهران و در درجه بعد کلانشهرهای دیگر را به عنوان راهکاری برای برون رفت از معضل کمبود سالن های سینمایی ایران شروع می کرد، برخی از استان ها حتی یک جایگاه نمایش هم نداشتند. آیا حجت الله ایوبی و مجموعه وزارت ارشاد از این نکته بدیهی اطلاع نداشتند که چنین فرایندی نمی تواند مشکل دسترسی مخاطبان سینمای ایران را به مراکز نمایش فیلم رفع کند؟ با این وصف، هدف اصلی آنها از شروع چنین فرایندی را چگونه می توان ارزیابی کرد؟

نظم سیاسی برای سینمای تهرانی

در خرداد 1376 تنها 27 درصد تماشاگران سینمای ایران، تهرانی بودند و در 30 تیر 1384 که کلید سعدآباد تحویل رئیس جمهور بعدی داده شد، این نسبت به 54 درصد، یعنی دقیقا دوبرابر مقدار قبلی اش رسیده بود. در دولت های نهم و دهم، فرایندی که در هشت سال پیش از آن به راه افتاده بود، متوقف شد و حتی مقداری پایین آمد؛ اما تغییرات چنانکه بتوانند چینش صحنه را به قبل از شروع این فرایند برگردانند، نبود. این دولت سهم تهرانی ها را 54 درصد تحویل گرفت و 50 درصد تحویل تیم بعدی داد. ضمناً، مخاطبان سینما هم در این هشت سال، 40 درصد ریزش داشتند و فرایند کاهش مخاطبان فیلم های ایرانی که با شروع حذف شهرستانی ها از سبد مخاطبان شروع شده بود، ادامه پیدا کرد. در خرداد 1392 تصمیم ها بر ادامه فرایندی که طی هشت سال پیش از آن متوقف شده بود، جدی شدند. اما چرا یکی از جناح های سیاسی ایران روی جا انداختن چنین نظمی اینقدر اصرار داشت و سعی می کرد تا حد ممکن، مخاطبان سینما در تهران و کلانشهرهای بزرگ متمرکز باشند؟چنین پرسشی به دنبال خود پرسش های متعدد دیگری را به همراه خواهد آورد .

حذف مردم از سینما

سینمای ایران چطور می تواند فیلمی باب طبع مردم آذربایجان غربی یا سیستان وبلوچستان بسازد، در حالی که تنها ساکنان شمال غرب و شمال شرق تهران به سالن های سینما دسترسی دارند؟ آیا دولت بعدی اگر رویه اجتماعی دیگری داشت، می تواند سالن هایی را که در حاشیه مراکز خرید ساخته شده اند تعطیل کند یا آیا می تواند به همین سرعت در مناطق محروم کشور هم سالن نمایش فیلم بسازد؛ در حالی که با توجه به وسعت و گستردگی این مناطق، چنین کاری نمی تواند یک عملیات چهار یا هشت ساله باشد و زمان بیشتری می طلبد؟ توجه به این نکات روشن خواهد نمود فرایند فعلی سالن سازی در کشور یا به عبارتی، این نوع خاص از فرهنگ سازی را نمی توان به بخش خصوصی و میل طبیعی جامعه و بازار ارتباط داد؛ چه اینکه دولت عملا وارد میدان شده و حمایت های ویژه ای از چنین فرایندی نموده است. سال گذشته مرکز خرید ایران مال که بزرگ ترین مرکز خرید دنیا است، همزمان با ایام جشنواره فجر افتتاح شد تا سالن های نمایش فیلم آن بتوانند میزبان آثار فجر سی وهفتم باشند و سال جاری هم پردیس سینمایی گالریا در ولنجک تهران کمی قبل از جشنواره سی وهشتم افتتاح می گردد تا در این رویداد میزبان فیلم های آن قرار بگیرد. این اتفاق ها به معنای هماهنگی و همراهی کامل دولت و وزارت ارشاد آن با چنین مجموعه هایی است .

چالش سازی مدیران سینمایی برا همدیگر

وقتی محمدجواد شمقدری به عنوان رئیس و موسس سازمان سینمایی عزم خود را برای تعطیل کردن خانه سینما جزم کرد، بحث های مفصلی از طرف دو سوی ماجرا مطرح شد. موافقان این تعطیلی می گفتند یکی از جناح های سیاسی کشور برای اینکه حتی وقتی در قدرت اجرایی قرار نداشتند، دریچه های نفوذشان در سینما حفظ گردد، چنین مرکزی را تاسیس نموده اند. شمقدری سازمان سینمایی را تاسیس کرد و باعث انحلال معاونت سینمایی وزارت ارشاد شد. این یک حقیقت تلخ درمورد ساختار سینمای ایران است که گروه های سیاسی با آن چنین می نمایند. آنها در دوره معمولا هشت ساله ای که سر کار هستند، در حال کاشتن همزمان مین هایی سر راه رقیب و نهال هایی برای بهره بردن خودی ها در آینده هستند تا همین ها در چهار یا هشت سال سر کار نبودن شان بتوانند راه را برای بازگشت آنها به قدرت هموار نمایند. یکی از جناح های سیاسی که اصلی ترین سرمایه گذاری اجتماعی اش را روی طبقه متوسط مدرن یا تازه مدرن شده شهری قرار داده است، با متمرکزکردن سالن های نمایش در تهران و به خصوص مناطق اعیان نشین آن، در حال تبدیل کردن این گروه اجتماعی به لیدر فرهنگی کشور است. با فرض روی کار آمدن جناحی که به شهرستان ها و مناطق محروم توجه بیشتری دارد، این فرایند غول آسا می تواند برای مدیران اجرایی هم چالشی جدی ایجاد کند .

منبع:فرهیختگان

منبع: خبرگزاری تسنیم
انتشار: 24 بهمن 1398 بروزرسانی: 5 مهر 1399 گردآورنده: mihan-dl.ir شناسه مطلب: 38

به "خانه خصوصی سینما" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "خانه خصوصی سینما"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید